4 Σεπ 2009

Η έκθεση και τα εγκαίνια










2 σχόλια:

  1. Fegia6 Σεπτεμβρίου 2009 στις 11:10 π.μ.

    Γειά σου φίλε μου.
    Την τελευταία φορά που επισκέφθηκα την Τήνο (2005 νομίζω), είχα την εξαιρετική τύχη να θαυμάσω και να χαθώ μέσα στους μαγικούς κατοπτρισμούς του Τσόκλη, εκεί ψηλά, σ' ένα ερειμωμένο χωριουδάκι του νησιού. Σε μια ονειρική σύνθεση με σπασμένους καθρέφτες, μέσα από τους οποίους μπορούσες να δεις (ή να χάσεις) τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου...

    Χαίρομαι για τη δουλειά σας και ιδιαίτερα για το γεγονός ότι είχατε την ευκαιρία να την εκθεσετε στο νησί, μπροστά σε ένα απαιτητικό κοινό (αν κρίνω από τις φωτό των εγκαινίων). Μου άρεσε και η συνύπαρξη της κίνησης των χορευτών με τις "στατικές" κατασκευές των καθισμάτων αλλά και των υπόλοιπων γλυπτών.

    Θα μείνω λίγο παραπάνω στις ανθρώπινες λεπτόμορφες φιγούρες που μου θυμιζουν τον τόσο αγαπητό μου Τζιακομέτι...

    Κρίμα που δεν ήμουν εκεί, διοτί θα γνωριζόμαστε και "δια ζώσης"...αν και λίγο έλλειψε, αφού ο κολλητός μου, παιδικός φίλος είναι μόνιμος κατοικος του νησιού κατά τη θερινή περίοδο και με είχε καλέσει (για μια ακόμη φορά), κάτι που τελικά δεν κατόρθωσα να πραγματοποιήσω.

    Σε χαιρετώ, με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναλέμε και φέτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άστρια8 Σεπτεμβρίου 2009 στις 10:43 π.μ.

    Να μιλήσω κατ'αρχήν για την γεύση που αποκόμισα: Εντυπωσιάστηκα!

    Τα έργα σας, τόσο διαφορετικά για τον καθένα σας, τόσο απαιτητικά θα έλεγα για τον χώρο γύρω από αυτά, είναι τόσο ταιριαστά τοποθετημένα στον χώρο, κομμάτια ενός σκηνικού που δεν φωνάζει, δεν διαμαρτύρεται για τα στοιχεία που το συνθέτουν. Αντιθέτως ανασαίνει μέσα από αυτό μία όμορφη συνύπαρξη.
    Και η ιδέα του χορευτικού με τις διαφορετικού χρώματος κορδέλες, απλή, λιτή, πρωτότυπη, ταιριαστή.
    -Ακόμα και τα πλακάκια του δαπέδου και τα χρώματα των παραθύρων συνομωτούν για την επιτυχία του σκηνικού :))-

    Τα καθίσματά σου -θα είναι βαρετό ίσως να επαναλάβω ότι δεν είμαι ειδική:)- έχουν κάτι ιδιαίτερο, οπωσδήποτε έντονη προσωπικότητα και μου αρέσουν. (τα βλέπω ως ζωγραφική που θέλει, απαιτεί, να έχει χώρο στον χώρο).
    Πρόσεξα στις εικοναστάσεις (θυμίζουν τη λέξη "εικονοστάσιο" αλλά δίνοντάς της κίνηση μέσα από τις παύσεις της, "στάσεις") κάποια γυαλιά με φωτογραφίες ματιών μέσα και μου θύμισαν, λίγο το avatar του e-mego.

    Για τις ανθρώπινες φιγούρες της Αγγέλικα, θα διαφωνήσω λίγο με τον φίλο fegia, ναι μεν είναι λεπτόμορφες, όπως είναι και του Τζιακομέτι, όμως νομίζω ότι δεν τείνουν να εξαϋλωθούν όπως αυτές, αντιθέτως προσπαθούν να ισορροπήσουν μόνες τους, ή να "συμμετέχουν" στην "παραγωγή ήχων", συνδεδεμένες μεταξύ τους, όμως πάντα, με κάποιο τρόπο, βρίσκονται σε επαφή με τη γη. Και το λεπτόμορφο, θυμίζει περισσότερο ίσως ασκητική του σώματος για την ισορροπία και παραγωγή ήχων της ψυχής(;) του πνεύματος(;) μέσα όμως στην πραγματικότητα.

    Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στους τίτλους της έκθεσης και όλων των συλλογών, που κι αυτοί, είναι πρωτότυποι, όμορφοι και που προέκυψαν (σαν κολλάζ)από σκέψη και σύνθεση και ίσως κομμάτι ψυχής.

    Να είστε καλά, πάντα επιτυχίες και εμπνεύσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)